گفته ها و ناگفته ها ( خاطرات محمد مهدی کمالیان )

با همۀ پیوند ی که موسیقی و ادبیات در ایران داشته اند ، هرچه ادبیات و گنجینۀ نوشتاری آن بسیار است ، اطلاعات مستند ما از موسیقی موسیقیدان ایرانی ، بسیار کم است . هنوز هم ادبیات نوشتاری موسیقی ، نسبت به دیگر هنرها ، ضعیف و فقیر است و همین ضعف و فقر مفرط ، دست ما را در ارائه سخن صحیح و تفسیر درست از سرنوشت موسیقی و موسیقیدان می بندد. حیات درونی و بیرونی موسیقی و موسیقیدان در ایران همیشه در فضایی خالی از ثبت و ضبط بوده است . موسیقیدان ایرانی تا اوایل عضر مشروطیت از هرگونه ابراز وجود در عرصۀ اجتماع محروم بود. از همان زمان انقلاب مشروطه است که موسیقی ما وارد تاریخ جدید و عصر جدید می شود ، ثبت و ضبط اهمیت مییابد و موسیقیدان ، تا جایی که شرایط اجازه می دهد ، در سرنوشت اجتماع و کشورش دخیل می شود . مجموعۀ (خاطرات اهل موسیقی ) با هدف ثبت و تدوین آثار بازمانده از حیات موسیقیدانان شهر نشین ( غیر بومی) ایارانی در صد سال گذشته ، منتشر می شود . در وهلۀ اول ، خاطرات نوشته شده به قلم موسیقیدانان ( که متأسفانه اکثر آنها با نوشتن بسیار بیگانه بوده اند و هستند) ، در مراحل بعد ، ضبط شفاهی و سپس تدوین آنها به صورت کتاب ، مورد نظر است . توالی کتاب ها نه بر اساس اولویت ها بلکه بر این اساس است که زودتر به کدام مجموعه خاطرات و نوشته ها دسترسی پیدا کنیم .