نورعلی برومند ( زنده کنندۀ موسیقی اصیل ایران)

در سال 1285 خورشیدی ، در خانه ای که موسیقی در فضای آن موج می زد، نورعلی برومند پا بدین جهان نهاد ، خانه و باغ میرزا عبدالوهّاب خان جواهری ، درخیابان امیریه ، محفل هنرمندان نامی بود ، درویش خان سماع حضور و فرزندش حبیب سماعی حسین خان اسماعیل زاده ، آقا حسین طاهر زاده ، حاج آقا محمد مجرّد ( ایرانی ) ، روح الله خالقی ، و . . . پدر میرزاعبدالوهّاب خان نیز در گذشته ای دورتر ، در همین خانه – سال ها میزبان شاعر و ترانه سرای خلاّق و رنِد دوران ، میرزا علی اکبر شیدا ، بود. نورعلی ، که در خانه به او ( نوری) می گفتند، از کودکی به موسیقی ایران دل بست . پدر ، برای آموزش فرزند ، از درویش خان کمک خواست ، و نوری به مدت سه سال ، نزد این استاد یگانه تعلی یافت و ردیف اول تار او را مشق گرفت . ضعف همّت نوری در درس های دیگرش ، نیز حادثه ای در یک بازی کودکانه – که باعث شد یکی از چشمانش را از دست دهد ، پدر را بر آن داشت که او را ، هم برای معالجه و هم ادامۀ تحصیل ، به اروپا بفرستد . سفر نوری به فرنگ در دو نوبت دست داد: در نوبت اول ، نوری دورۀ دبیرستان را در برلن طی کرد و موفق به گرفتن دیپلم متوسطه شد . از همان نخست ، در فراگیری زبان المانی درخشش نشان داد ، در آن حد که توانست مقالاتی را به آن زبان ، دربارۀ ایران و فرهنگ ایرانی ، بنگارد و در مجلّات آن دیار به چاپ رساند . در همین نوبت ، با موسیقی کلاسیک آشنایی و انس پیدا کرد ، به دیدن و شنیدن کنسرت های مهم می رفت و از آن میان ، آثار ( موتسارت ) را بیش تر می پسندید . با نواختن پیانو آشنا شد و دوسال به تمرین آن مشغول گشت ، و همراه با آن ، سُلفژ و اصول نُت خوانی در موسیقی علمی را هم فرا گرفت.